Verslag 24 (+1)-uurs Adventure Race Bronckhorst – Dutch Adventure Mix
Na ruim drie weken snotteren, overgehouden aan AT Challenge Eindhoven, en drukte vanwege verbouwen en het solliciteren naar een nieuwe baan (gelukt! J) stond ik zaterdagochtend niet bepaald zelfverzekerd aan de start van AR Bronckhorst. Te weinig getraind, dus dat het afzien zou worden was zeker…
Na de verplichte materiaalcheck en briefing kregen we een gespiegelde kaart te zien en mochten we beiden een andere kant op om de eerste knipkaart en coördinaten te gaan halen. We waren vlot terug en sprongen op onze fietsen op weg naar het eerste CP. Dat Jeroen het nog wist te vinden was best bijzonder, want het grootste deel van de tijd was hij in gevecht met onze idioot grote kaart die hem bij de minste of geringste windvlaag het complete zicht ontnam. Achteraf had ik die kaart moeten houden, je kon er zo een muur mee behangen. Bij een ezelboerderij waren op diverse uitkijkpunten halve coördinaten opgehangen die we moesten verzamelen. Tijd om ook naar het uitzicht te kijken hadden we niet, want de eerste deadline was scherp gesteld, dus geen tijd te verliezen!
Bij het tweede CP kregen we de andere helft van de coördinaten en na deze snel in te tekenen fietsten we door naar het eerste wisselpunt. De eerste loopetappe was zo’n 10 km door mooi bosgebied, maar viel voor mij al best tegen. Ik moet altijd een beetje op gang komen, maar het ging moeizaam en ik had zware benen, alsof de vermoeidheid van de afgelopen weken zich in mijn benen verzameld had. Dus niet zeuren toen Jeroen bij de volgende korte fietsetappe het sleepkoordje aan mijn fiets knoopte, hoewel dat zo vroeg in de wedstrijd geen lekker gevoel gaf. Het koordje heeft gelukkig op mij een enorm psychologisch effect, waardoor slepen meestal niet nodig is, maar ik als vanzelf beter kan fietsen.
Het was maar een kort stukje fietsen, maar omdat we om 18.00u op het volgende wisselpunt moesten zijn en de tijd al begon te dringen besloten we twee CP’s te laten liggen. Hierdoor waren we ruim op tijd bij de kano’s, om een etappe van zo’n 12 km te gaan doen. Eerst even ons nieuwe favoriete onderdeel: Kano slepen en van start waren we. We lagen nog redelijk vooraan in het deelnemersveld, maar hadden dan ook al CP’s laten liggen bij het fietsen. We bedachten dat we vast niet de enigen zouden zijn die dat hadden gedaan. Het kanoën was best heel mooi zo door stille herfstbossen bij de invallende schemering. Ik zou het bijna leuk gaan vinden…
Aan het einde van de kano-etappe kwamen we uit bij de familie Klumper in Halle. Daar hingen coördinaten en kompas kruispeilingen die we in moesten tekenen op een kleine kaart. Het eerste punt was gauw gevonden, maar naar het tweede waren we al zo’n 10 minuten aan het zoeken toen we meer lampjes onze kant op zagen komen. Wout en Job kwamen eraan en samen vonden we het punt alsnog. Het looptempo van de broertjes lag hoger dan dat van ons, maar we bleven ze bij een paar CP’s steeds weer tegenkomen. Gelukkig ging het lopen bij mij nu een stuk beter dan de vorige loopetappe. Op zoek naar een verkeersbord dat geen verkeersbord bleek te zijn kwamen we samen met (opnieuw) Wout en Job en Jos en Heleen. Zij liepen de route andersom. ‘Pff, wat een eind’ hoorde ik Jos zeggen. Dat dacht ik ook en we waren zo’n beetje halverwege. 22km asfalt (auw stijve spieren en gewrichten) verder kwam het huis van de familie Klumper eindelijk weer in beeld. Het zweefmoment was inmiddels ver te zoeken, dus we waren blij dat we er waren.
Jeroen ging boogschieten voor bonuspunten. Helaas had niemand hem verteld dat hij alle drie de pijlen een bonuspunt konden opleveren, anders had hij ze natuurlijk alle drie raak geschoten in plaats van alleen de laatste… 😉 De andere twee bonuspunten konden we achter de schuur in een omgeploegd bouwland ophalen en ik besloot deze te gaan halen terwijl Jeroen de discussie voerde over dat ze hem dat van tevoren hadden moeten zeggen.
Er stond ons een 50 km lange MTB etappe te wachten. Het was inmiddels laat in de avond en we kwamen slechts heel af en toe een ander team tegen. Deze de etappe was ik misschien al een beetje slaperig, want hij heeft weinig indruk achter gelaten. In tegenstelling tot bij het lopen waren we nu blij met veel asfalt, waardoor we het tempo redelijk hoog konden houden Toch kwamen we als een van de laatsten aan bij het volgende wisselpunt in Vorden. Waarschijnlijk hadden veel andere teams punten laten liggen.
We leverden één fiets in en kregen de coördinaten voor een step-run etappe. Met één step ging we op pad over…. Modderige bospaden! Konden we eindelijk asfalt echt goed gebruiken, kregen we modder. Al ploeterend met de step trokken we gelijk op met onder andere Wodi en Henk, tot zij ergens een andere route kozen. Ik kreeg inmiddels een beetje een dipje (slaap) en kreeg van Jeroen caffeïnepillen. Dat spul werkt echt! We besloten van de noordelijke lus slechts één punt te pakken en de rest te laten liggen en waren op de terugweg toen ik, inmiddels uit mijn dipje, vroeg: ‘Eh…Jeroen? Klopt het dat we punt 40 hebben overgeslagen… ?’ Na een korte stilte hoorde ik *^!&$#&$(*@!! Dus alsnog een blokje om met de step om dat punt toch nog maar even te gaan pakken. Achteraf herinner ik me dat Wodi ergens op een wisselpunt zei dat wij een andere route naar punt 40 kozen en dat we elkaar daar kwijt raakten. En dat wij nog heel bijdehand antwoordden: ‘Ja, eigen race hè…’
Op het wisselpunt werd de step verruild voor een fiets en als één van de laatste vertrokken we voor een run-bike etappe over 15 km. Het lopen zag er niet al te soepel meer uit, maar we gingen gestaag vooruit. De klok was inmiddels verzet en het was midden in de nacht en stil op straat. We kwamen geen mensen meer tegen behalve twee schaars geklede exemplaren in een auto met beslagen ramen midden in een bos, maar die leken niet erg in voor een praatje. De etappe eindigde bij de start-/ finishlocatie in Hengelo waar we liefdevol opgevangen werden met broodjes knakworst. Om die te verdienen moest er alleen eerst nog even 10 km heen en weer gerend (oké, gesnelwandeld…) worden door Hengelo.
We kregen een coördinaat van het eerste CP, waar we het volgende coördinaat zouden vinden voor het volgende CP. Nadat we zo vijf keer heen en weer gestuurd waren van de ene kant van Hengelo naar de andere ging de lol er wel een beetje vanaf. Vooral toen we een CP bij de ijsbaan niet konden vinden en daar veel tijd stonden te verdoen. Toch besloten we voor alle tien de punten te gaan. We kwamen steeds team Wilgenwaard tegen en op de terugweg vanaf ons laatste CP kwamen Henk en Wodi ons tegemoet. Kennelijk lagen alle teams die normaal gesproken hoog eindigen achteraan in het deelnemersveld. Zouden de andere teams dan zoveel CP’s hebben overgeslagen?
Na deze gemene pestetappe mochten we dan toch echt onze tanden in dat broodje kwakworst zetten. De rest van onze enorme foodbag die op de start-/ finishlocatie klaar stond bleef bijna onaangeroerd, want we moesten alweer haasten naar de volgende deadline. Het was intussen licht geworden en we gingen per MTB op pad voor 40 km. Het fietsen ging nog redelijk, maar wel weer met het psychologische effect van het sleepkoord. Toen Jeroen achterom keek om te vragen of we twee afgelegen punten ook nog gingen pakken en mijn gezicht zag zei hij alleen maar: ‘O…’ Kennelijk zag ik er nogal sipjes uit inmiddels (zo voelde het ook wel), maar we hadden nog tijd, dus ik zei: ‘Doe maar’. We wisten nog een beetje tempo te behouden en kwamen op tijd aan bij het volgende wisselpunt.
Bij de DRU in Ulft moest één van ons via een laddertje een 40m hoge schoorsteen omhoog klimmen om daarna te mogen abseilen. Als we beiden gingen leverde dat een bonuspunt op dus ik overlegde met Jeroen dat we dan toch maar beiden moesten gaan. Het zou toch net op dat ene bonuspunt aankomen! Terwijl ik met mijn ogen knipperde was Jeroen alweer beneden en toen mocht ik. Best wel een gave opdracht, maar stom genoeg ben ik in al onze haast vergeten om ook maar een seconde om me heen te kijken!
Als ALLERLAATSTEN (!!!!) gingen we de kano in voor een etappe van zo’n 10 km. Het zonnetje was doorgebroken en ik zat echt te vechten tegen de slaap. Tot Jeroen vroeg: ‘Ben je koffie aan het maken?’, doelend op mijn geroer met mijn peddel in het water. Kennelijk waren mijn doorgaans enorm krachtige peddelslagen (….) in werkelijkheid niet zo indrukwekkend meer… Dat laat ik mij natuurlijk niet zomaar zeggen, dus ik deed weer een moedige poging om met wat meer kracht te peddelen. Dat lukt toch zeker zo’n 50 meter.
De kano-etappe eindigde bij het terrein van Agruniek in Doetinchem. Daar mochten we via een klein trapje omhoog tot het dak om daar punten te verzamelen. Het lopen ging inmiddels ronduit waardeloos en het zweefmoment was nu totaal verdwenen. Niet alleen bij ons zag ik om me heen. Jeroen had alweer ergens een batterijtje met energie gevonden en ging er nog vol voor om zoveel mogelijk punten te pakken, maar ik was echt niet meer vooruit te branden. De tijd begon ook nog eens te dringen, dus we moesten de keuze maken om wat punten te laten liggen en er moest gerend worden naar het wisselpunt. Werkelijk op mijn tandvlees legden we de laatste twee kilometer af. Nog een uurtje over voor de laatste etappe richting finish.
Jeroen haakte het sleepkoord weer aan en we reden zo snel als er nog in zat langs de CP’s die enigszins aan de route lagen. De rest lieten we liggen. Vlak bij de finish kon je nog veel punten pakken. Als we achteraf geweten hadden dat je in deze laatste fietsetappe zo ‘eenvoudig’ nog zoveel punten kon halen… Maar ja, da’s achteraf. 100 Meter voor de finish zei Jeroen: ‘Staat je leuk, je helm zo achterstevoren’. Hoezo vermoeid?? Wel tof dat ‘ie het nog even vlak voor de finish zei, zodat ik in ieder geval niet op die manier op de finishfoto ben vastgelegd… Hoewel het voor het totaalbeeld niet heel veel uitgemaakt zou hebben denk ik. Totaal gesloopt kwamen we na 25 uur binnen.
Bij de prijsuitreiking bleek er toch weer geen mixed klassement te zijn. Inmiddels weten we dat we dat klassement hebben gewonnen en dat het er ook op lijkt dat het DARS klassement in de mixed categorie ‘in the pocket’ is. We werden vierde in het overall klassement. Het was weer leuk om onder de vlag van Dutch Adventure te mogen racen. Jeroen, enorm veel dank voor het mij er nog vaker dan anders doorheen slepen!!!
2,644 totaal aantal vertoningen, 1 aantal vertoningen vandaag
by 