Lycian Challenge (Turkije, april 2014) – Verslag Renate
ycian Challange – EK Adventure racen (Turkije, april 2014)
Team Dutch Adventure
Een avontuur om nooit meer te vergeten!
Daar was ik dan samen met de 3 W’s in Turkije. Ward, Wouter en Wout. We hadden in Nederland een goede voorbereiding gehad en Wout in Frankrijk. De dagen voor de race hebben we nog kunnen wennen aan het klimaat, samen geoefend met sleeptechnieken en ons materiaal in orde gemaakt. Schildpadden zoeken,slapen en ijsjes eten hoorde daar natuurlijk ook bij!
Staan er strak op met sponsor Zero Cinq (http://www.zerocinq.com/nl/)
De dag voor de start hadden we de briefing. In plaats van een informatieve bijeenkomst, kwamen er meer vraagtekens dan antwoorden. Met een positief gevoel dat dit goed zou komen zijn we lekker op tijd gaan slapen. Kwart over 5 ging de wekker, vol enthousiasme mijn bed uit om snel de bike boxen af te geven. Dan zouden we ook onze kaarten krijgen, zodat we snel konden beginnen met intekenen. En tussen door flink schranzen. De laatste keer eten, in vormen die niet op reepjes lijken. Even later zat ik in de bus, op weg naar een onbekende bestemming. Daar zat ik dan met flinke zenuwen in mijn buik. Met allemaal vragen die door mijn hoofd spookte: Even slapen of niet? Ben ik wel goed voorbereid? Hoe goed zijn de andere teams? Hoe goed andere teams zijn, dat is met adventure racen niet te zien. Dik/dun/afgetraind/buikjes/oud/jong, alles komt voorbij. Sommige hebben mooie teamkleding andere niet. Van ons zouden ze echt hebben gedacht dat we profs waren. Onze sponsoren Safety-Pro en Zero-Cinq hebben er echt voor gezorgd dat wij er mooi bij liepen. En heel herkenbaar! 
Nu kwam de grootste vraag, wat zal de cityrun ons gaan brengen? Dat antwoord kreeg ik snel toen ik bij de start opzij keek.. Kleine opblaasbanden met peddels. Die zullen er niet voor de dorpsbewoners liggen! Daar gingen we van start, rennend naar de banden toe. Wodi riep onze namen zodat we wisten waar iedereen van ons team liep. Dat gaf een fijn gevoel in een chaos van banden, mensen en peddels. 
Het was een mooi gezicht 80 banden in het water en een rij met Turkse supporters langs het water, waar kwamen die opeens allemaal vandaan? Wout had nog wel zijn ribben bezeerd tijdens deze etappe, en dat hoorde ik pas de dag erna. Ja, ik was met echt mannen op stap! We gingen super goed en daar kwamen we bij ons hoogtepunt van de race! Nou ja, de hoogste notering waar we in de race hebben gestaan.
De fietswissel. Rennend naar onze bikeboxen, fiets eruit, trappers op de fiets, voor en achter wielen eraan. Zo, en daar zaten we al op de fiets. Ik keek voor me, ik zag geen teams.. Lagen wij eerste??
Nee 3e, Addidas Terrex en nog 1 team lagen voor ons. Maar 3e wat een geweldig gevoel! De dag van te voren niet voor niks mijn fiets steeds in en uit elkaar gezet. We reden lekker door, ik was aan het genieten, wat geweldig! Toen ging de race echt beginnen, de eerste fiets etappe van 90 km. Wat een mooi gebied, verschillende stukken doorgestoken en mijn eerste race wonden gingen ontstaan. Over de kop gegaan tijdens een afdaling bij het prikkeldraad. Een paar schrammen die aan het bloeden waren, ik voelde er vrij weinig van. Alleen ik vreesde meer voor de kijkers thuis, leuk om van de eerste dag foto’s te zien van je dochter die onder het bloed zit. Gelukkig was de organisatie niet heel snel met de foto’s. Deze etappe ging nog heel wat uur verder. De Turkse mensen waren heel sociaal en wijzen je vaak de goede richting op. Vaak konden we ons water bij vullen en het liefste wilden ze ook nog dat je bleef eten. Maar helaas…
Op het wisselpunt aangekomen om 23.30 uur, stond er een hike etappe op ons te wachten van 30km. Deze etappe was ’s nachts tot en met de volgende ochtend. Eindelijk even wat anders dan fietsen! Ik voelde me sterk en ik had er veel zin in! Het was een steile klim, ik voelde het flink in mijn benen. Ik zat toch wel met de angst voor mijn knie. 3 weken voor de race was mijn knie blessure eindelijk over, en toch was ik bang dat het terug zou komen. Met de knie ging het toch goed maar de vermoeidheid sloeg toe. Nou ja dan toch maar een Cafeïne pil van Ward! En wat werken die toch goed! Dat scheelde mij heel wat liedjes zingen en fruit/dieren Abc’s opnoemen, om wakker te blijven. We gingen weer vrolijk verder, alleen de pijn in mijn enkel bleef ik voelen. Tijdens deze etappe ben ik door mijn enkel gegaan. Ik hoopte dat de pijn snel weg zou trekken, maar helaas sommige stukken naar beneden hardlopen gingen niet meer. Toen nog een paar roze pilletjes naar binnen gewerkt ( ja de apotheek was mee) en hopen dat het weer zou gaan. Toch bleef er iets in mijn hoofd rond spoken, zal ik het nu verpest hebben? Na een hele nacht doorlopen waren we aangekomen om 09:30 uur op het wisselpunt. Ik zat er een eind doorheen en heb toen even 10 min mijn ogen dicht gedaan.
Ik was helemaal blij, een fiets etappe van 40 km. Zo kon mijn enkel mooi herstellen. Jammer Renate, dit werd een etappe om nooit meer te vergeten.. Dit was geen fiets etappe maar een bike/ hike. Op veel stukken je fiets omhoog duwen omdat het terrein te stijl was( daar zijn fietsen niet voor uitgevonden!) 
Dit was ook een erg warme dag, vol in de zon. Doordat de kaarten niet goed overeen kwamen met het gebied, hebben we veel moeten zoeken naar paden. Heen en terug lopen, afsnijden, doorsteken maken, toch weer terug lopen of weer heen fietsen en dan weer terug fietsen. Dit ging zo uren door. Omdat er veel gelopen werd kreeg mijn enkel geen rust. Op schuine stukken voelde ik mijn enkel enorm. Ik zat er mentaal ook helemaal doorheen. Normaal kennen mensen mij als een positief persoon, dit is een kleine greep aan wat er allemaal door mijn hoofd spookte: Waarom doe ik dit? Nu wil ik het vliegtuig naar huis! Heb ik hier al die tijd voor getraind?? Ik kan hier beter mee stoppen! Dit is mijn laatste race! Ik heb hier alleen maar gefietst! Hoe ga ik thuis aan mijn team vertellen dat ik er mee ga stoppen. Ik heb het echt verpest met mijn enkel. Wat een lelijk k*t land! Nu ik dit allemaal opschrijf moet ik er erg hard om lachen, wat heb ik me toen slecht gevoeld!
Ik probeerde me steeds opnieuw te herpakken, alleen dat heeft flink wat uren geduurd. Wouter, Ward en Wout hebben me er goed doorheen gesleept! Achteraf hoorde ik dat ze het hier ook zwaar hadden, maar ik had daar helemaal niks van gemerkt. 
’s Avonds rond 21:00 uur zijn we terug gekomen op de TA en hadden we overleg. Hoe gingen we nu verder? Ik had last van mijn enkel. We wilden de finish op tijd halen. Full course, wat ons doel was gingen we niet meer halen. Er moesten keuzes worden gemaakt. Door de race ervaring van Wouter en Wout en de manier van overleg zijn we er met zijn vieren uitgekomen. De hike etappe met de ropes gingen we overslaan. Dus de volgende etappe werd fietsen( inderdaad weer fietsen!!) Eerst gelukkig onze eerste 1,5 uur slaap pakken. Als een aangespoelde walrus die op ontploffen stond, snurkte Wouter lekker verder. Dit was niet bevorderlijk voor de nachtrust van Ward, die ergens anders was gaan slapen. Ik kon er alleen maar vol bewondering naar luisteren, hoe kun je zulk geluid produceren? Ik heb gelukkig verder prima geslapen! ‘S nachts zijn we weer op de fiets gestapt, en gelukkig was het veel down hill! Oké, het fietsen begon ik weer leuk te vinden. Mooie verplaatsing over de weg en op sommige stukken kon ik lekker nog wat aanzetten! Nou ja, dit was puur noodzaak voor de honden die grommend achter ons aanrenden. We reden nog langs een mooi stuk rivier, waar ik weer last van mijn slaap krijg. Gelukkig werd het snel weer licht en het probleem was weer opgelost. Deze fiets etappe zou eindigen bij de kayak etappe .. Bij het wisselpunt aangekomen om 05.30 uur, moesten de fietsen weer uit elkaar in de bike box. Hup snel ons wetsuit aan en in de kayaks. Daar gingen we dan in de oblaas kayaks, eindelijk wat anders dan lopen en fietsen! Ik zat samen met Wout in een kayak. Ik lekker droog voorin en wout zat daar in een zwembadje. Heerlijk, hebben we de rivier afgevaren, wat een mooi stukje Turkije! Vrij snel kwam daar al een einde aan en begonnen we aan de loop etappe.
Dit zou de etappe van 40 km zijn. We hadden besloten om de etappe in te korten en 1 CP te halen. 25 km lopen voor 1 CP, krankzinnig! Maar lopen moesten we toch. Daar gingen we dan om 07:30uur, ik met angst voor mijn enkel. Dus ik gaf meteen aan dat ik liever over de weg wilde lopen en niet te veel over schuin terrein. Oké, dit duurde misschien 2 km. Even later kon ik alweer hardlopen en hebben we mooie doorsteken gemaakt. Er zat een mooie steile klim in over rotsblokken. Huh mijn enkel was gewoon hersteld met 2 uur slaap! Prima, gewoon lekker verder gaan en genieten! Van deze etappe hebben we met zijn alle echt genoten, wat mooi was het. Weer een prachtig uitzicht! 
Er zaten wel een paar stukken in waarvan ik dacht, oké dit hoeven ze thuis niet te zien. Hier moet ik dus ook geen misstap maken. De mannen gaven me een gerust gevoel. Ik wist dat ze op me letten, maar ik had niet het gevoel dat ze ongerust op me waren. Van ojee, de vrouw van het team moet ook mee. Echt top hoe ze dit hebben aangevoeld! 😉 En dit ook heel de race lang! De laatste kilometers van deze etappe begon ik flink te voelen (oke, wie niet na 10 uur lopen) Het was ook flink warm en in de schaduw lopen ging niet. De laatste kilometer voor het wisselpunt zijn we nog even gestopt. Daar heb ik een heerlijk zakje tonijn gegeten! Eindelijk geen reepje, wat smaakte dit toch goed! De binnen kant van de verpakking bijna kaal geschraapt, oké nu was de tonijn toch echt op.. Daar kwamen we aan bij het wisselpunt.
De moskee, geweldig dat ze daar een CP van hebben gemaakt! Hier hebben we de fietsen weer in elkaar gezet. Toen volgde er overleg, met een paar los lopende koeien er tussendoor. 40km fietsen stond er weer op het programma. Weer fietsen!! We konden kiezen tussen de 40 km met alle CP’s of een kortere route. Wouter stelde voor om heel de etappe te fietsen. Fietsen moesten we toch, dan gewoon alle CP’s pakken want die konden we goed gebruiken. Daar had hij gelijk in! We hadden afgesproken om dit echt samen te doen met zijn vieren, steady doorfietsen en waar nodig omhoog lopen, elkaar helpen en dan moest dit goed komen. Ik zag zo tegen deze etappe op, maar dit werd voor mij de mooiste etappe van allemaal! We hebben samen zo fijn gefietst, samen gewerkt, constant door gereden en gelopen waar nodig. Iedereen voelde dat dit zo goed ging en fijn ging samen. Ik kwam hier in een extreem positief gevoel terecht! Ik was aan het genieten van het uitzicht, de mooie sterren in de lucht, ik werd me extra bewust dat ik met zulke geweldige mensen aan dit avontuur was begonnen! Ik voelde me zo fijn, fit en sterk. Ik was intens aan het genieten van mijn laatste dag voor de finish. Aan het genieten omdat ik zo aan het genieten was! Door dit gevoel fietste ik stukken omhoog wat voor mij eigenlijk onmogelijk was. Heel bizar als ik er aan terug denk, maar wat was ik sterk op dat moment! Dit was echt mijn hoogtepunt in de race! Daarna hadden we een mooie afdaling, hebben we lekker door kunnen rijden. Op het einde kwam de slaap wel weer opspelen. Toen ben ik achter Ward gaan fietsen, zodat ik mooi kon zien waar ik heen moest gaan. Toch een beetje zonde als je door slaap een bocht mist. Bij de TA aangekomen om 01:30 uur konden de fietsen in de bike box. HAAHAAA en daar bleven de fietsen ook mooi in! Zo de laatste fiets etappe was voorbij! Wodi heeft nog een mooie maaltijd voor ons gekookt. (warm water toegevoegd) Wat smaakte dat toch weer heerlijk! Met een volle maag zijn we gaan slapen.
Na anderhalf uur slaap hebben we de kayaks gepakt en gereed gemaakt voor vertrek. Alleen we misten nog wat.. De spatzeilen. Onverantwoord om zonder spatzeilen te gaan varen, van de organisatie moesten we wachten totdat er spatzeilen kwamen. Flink balen want hier konden wij dus niks aan doen! Dan maar even verder slapen. Ik en wout hadden onze slaapzakken uitgerold op de parkeerplaats bij de kayak spullen. Ze konden op deze manier niet om ons heen! Opeens kwam Ward vol enthousiasme ons wakker maken.( Lees Wout met een hartverzakking) We waren ieder geval meteen goed wakker! Zo daar gingen we rennend naar de kayaks met spatzeilen die Ward van een team had gekregen. Wouter en Ward gingen in de 1persoons kayaks en ik met Wout in de 2persoons. Gelukkig want ik ben niet zo op mijn gemak op het water. Ik weet nog dat ik zei tegen Wout, ik heb steeds het gevoel dat we bijna omgaan. Wout, nee joh deze boten zijn erg stabiel. Oke, daar moest ik het mee doen.. In Nederland had ik blijkbaar met slagschepen getraind vergeleken met de zee kayaks hier. Met behulp van Wout heb ik ook aan mijn kayak skills kunnen werken, nog bedankt Wout! De eerste CP lag op een strandje. Tijdens het aanvaren van het strandje had Ward zijn schouder flink bezeerd. Ik vreesde nu een beetje voor deze etappe, maar Ward ging gewoon stug door. Topper! We hebben ook onze nieuwe sleeplijn mooi kunnen uitproberen, en dat werkte prima! We hebben allemaal genoten van deze etappe, maar Wouter was helaas geen schildpad tegen gekomen. Ik heb genoten van deze etappe en zelfs begon ik de hoge golven leuk te vinden!
Toen we om 10:00uur aangekomen waren op het wisselpunt, wilde we het laatste stuk nog gaan knallen. We bespraken welke CP’s we nog gingen pakken. De canyoning overslaan omdat dit een vrij groot risico was met de tijd die we nog hadden. De waterval abseil wilden we wel doen omdat we daar extra CP’s konden krijgen. Dus daar gingen we voor! In een razend tempo, de knop ging bij mij om. Het maakte me allemaal niet meer uit! Ik wilde er nog zoveel mogelijk uithalen, ook al ging ik deze laatste uren helemaal kapot. We zouden de finish op tijd gaan halen! Ik zag het al voor me: vanuit de abseil rennend naar de kayaks, tot in de verzuring kayakken, het laatste stuk zwemmen totdat ik bijna verzoop en dan het laatste stuk flink genieten en hard naar de finish lopen. Ik weet niet wat er in iedereen zijn hoofd om ging, maar ik voelde op dit moment dat iedereen er zo overdacht. Dat gevoel voelde zo goed! We hadden aan het hardlopende nog een paar CP’s kunnen pakken en toen kwamen we bij de abseil uit. Er zat nog een team voor ons op de abseil, met de wachttijd erbij gerekend zouden we de finish gewoon kunnen halen. Anders werd het gewoon nog wat harder lopen, kayakken en zwemmen. Het zouden 3 abseils zijn, aaneengesloten achter elkaar. Onderaan de abseil zou het een kilometer lopen zijn naar de kayaks. Prima dit ging ons lukken! Dat dachten we.. Eenmaal toen we met de abseil begonnen hadden we er meteen al spijt van. 
Er zat een team voor ons wat erg lang duurde, en wat ze zeiden over 3 abseils die met elkaar verbonden waren klopte ook niet. We moesten ons zelf opnieuw inbinden op de abseils, wat tijd koste. Wat tevens erg gevaarlijk was, want op deze punten stonden geen instructeurs. Ik heb vaak gedacht, wat als iemand hier zou uitglijden. De organisatie heeft ook te maken met mensen die flinke inspanningen hebben geleverd en erg weinig slaap hebben gehad. Gelukkig zijn we beneden gekomen. Het was inmiddels al 15:45 uur geworden en voor 17:00uur moesten we gefinisht zijn. Oké, dit werd een uitdaging! Nu het pad naar de kayaks aflopen. Nou ja aflopen.. We zaten niet op een pad, we zaten in een Canyon. We konden maar 1 kant op en dat was naar beneden. Via rotsen, gladde stenen, door water heen, veel last van losse stenen. Een paar keer hadden we al wat uitglijders gemaakt. Er zat nog een stuk in waar 2 touwen hingen, via deze touwen was er een afdaling een paar meter naar beneden. Daar was ik uitgegleden, ik me gelukkig nog aan 1 hand vast kunnen houden, anders was ik leuk een paar meter naar beneden gevallen. Een van de touwen was ook een stuk korter, en later hoorde we van een ander team dat dit touw was afgebroken en dat een van hun toen is gevallen. Lekker onverantwoord dit. 
Na dit punt hadden we besloten om niet verder te gaan. We waren niet van plan om terug naar Nederland te komen via het laadruim van het vliegtuig, maar gewoon op een stoel. We besloten om hulp in te gaan roepen. Dit was echt een flinke tegenvaller (op zijn zachtst gezegd) Daar gingen de beelden aan me voorbij die ik van de laatste uren van deze race had. Sprintend naar de kajaks, flinke verzuring van het laatste stuk kajakken, de 1100 meter zwemmen overleven met 5 liter water in mijn maag, sprintend en genietend over de finish met mijn 3 helden, een koud biertje, een mooi onthaal en een leuke party op het einde.
Daar zaten we dan op een rots.. Met natte kleding aan, gelukkig hadden we nog wel wat droogs mee. Niet veel omdat we sommige spullen bij de kayaks hadden laten liggen. Omdat we dachten dat we toch snel terug zouden zijn. Iedereen ging liggen, en proberen om te slapen of even een momentje voor zichzelf te hebben. 2.5 uur later kwamen ze aan van de organisatie. Met een zelf gebouwde abseil lieten ze ons naar beneden zakken, oke dat was een bevestiging dat wij niet voor niks hulp hadden ingeroepen. Deze afdaling was onverantwoord om zelf te doen. Een van de mannen zei ook dat hij de teams moest vertellen dat er na de abseil nog een canyon kwam. Maar dat was hij vergeten te zeggen. Als we dit dus van te voren hadden geweten, hadden we heel de abseil overgeslagen! We hadden nog hoop. We wilden de race nog afmaken. Omdat we s nachts moesten wachten op de spatzeilen, hadden we nog wacht tijd staan. Als de organisatie dit wilde verrekenen hadden we nog een kans dat we als Ranked konden finishen. Zo daar gingen we dan, op naar de kayaks! De kayaks.. Die lagen er blijkbaar niet meer. Daar ging ons laatste beetje hoop. Nu was de race echt afgelopen. De organisatie had alle kayaks al opgehaald. We moesten wachten totdat we werden opgehaald met een bootje. Daar zaten we dan met allemaal gemengde gevoelens. Flink balen dat het over was, alleen het was zo een geweldig avontuur geweest! We zaten aan een mooi strandje aan een barretje, met relaxte muziek. Zo idealistisch. Met zakken chips en andere zoutjes, in reddingsdekens tegen elkaar geplakt.
Na een uur wachten was het ook wel weer leuk geweest. Het bleef maar duren. Wodi had zijn slaapplek gevonden op de grond, en er kwam nog heel lief een man een dekentje over hem heen leggen. Ik denk dat we toch zo een 3 uur hebben gewacht op deze plek. We werden via het bootje afgezet bij het strand. Vanuit daar hadden ze vervoer voor ons geregeld naar de finish, ik was wel klaar met dat regelen van hun. We hebben hun aanbod afgewezen en zijn lopend naar de finish gegaan. We zijn om 22.45 uur gefinisht. Het finish moment was niet zoals we het ons hadden voorgesteld. De organisator stond er verslagen bij. Hij zal veel kritiek hebben gehad over de race, we besloten om heb met rust te laten en de volgende dag met hem te praten. Ook over de spullen die in de kayaks lagen van ons, die gewoon verdwenen zijn. Een party was niet echt tot stand gekomen. We hebben nog lekker een biertje gedronken en hamburgers gegeten, veel hamburgers.
Dit was ons avontuur. Met diepte punten en zeker veel hoogte punten.
Geweldig, een mooie ervaring die voor altijd bij me blijft. Bedankt voor de steun tijdens de race en iedereen die ons gevolgd heeft.
Graag bedanken wij onze sponsoren:
Zero Cinq
SafetyPro
Groetjes,
Renate
Het fotoverslag is te vinden op onze foto pagina op deze facebook site: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.634155650007404.1073741835.621616827927953&type=3set=a.634155650007404.1073741835.621616827927953&type=3
1,036 totaal aantal vertoningen, 1 aantal vertoningen vandaag
by 