Adventure Race Hardenberg (juni 2015) – verslag Jeroen
Daar ging mijn wekker om 05:00 uur. Auw…… Dat doet pijn. Onderweg naar Hardenberg mijn maatje Maartje van Spijker opgehaald en samen kwamen we stipt om 08:00 uur aan. Deze race zou eigenlijk een training voor ons worden. Het was namelijk de eerste keer dat we samen een race gingen doen. En deze race hadden we uitgezocht ter voorbereiding voor Auenland (24 uur).
We waren allebei best wel zenuwachtig. Hoe verloopt de samenwerking, zit er fysiek en mentaal een groot verschil tussen ons in enzovoorts. Plezier zou voorop staan en elkaar aanvoelen. We spraken niet over een klassering want dat was niet ons doel. Daarbij deden veel sterke teams mee.
Aangekomen op de camping zagen we weer de bekende teams om ons heen. Bijna het gehele team van Dutch Adventure was aanwezig wat mooi en gezellig was. Zelfs oude rotten als Hoite Cannegieter waren aanwezig. 13 jaar geleden won hij alles wat los en vast zat. Na de gebruikelijke ontmoetingspraatjes en toiletbezoekjes maakten we onszelf klaar voor de briefing.
Intekenen van de coördinaten en lek gestoken worden door de muggen
Om 09:00 uur was de start. We moesten de coördinaten uit een sloot vissen en vervolgens begonnen we met een loopetappe. Maartje ging als eerste oriënteren. Het ene punt na het andere haalden we op en hadden een lekker tempo erin. We kwamen ergens als 6de, 7de binnen. Daarna snel op de bike. Nu deed ik de oriëntatie. De bedoeling was om elkaar af te wisselen met kaartlezen maar we besloten tijdens de race dat ik het verder zou doen. Het ging lekker en we maakten geen fouten. Bij elke WP kregen we al steeds meer routine erin. Ik tekende de kaarten in en Maartje pakte de spullen en las de coördinaten op. Aan halve woorden hadden we al genoeg. Dat is best bijzonder als je elkaar nog amper kent. De controlepunten hingen mooi en leuk. Niet zo simpel langs de weg maar echt van het pad af en op markante plekjes. Ik merkte dat we het niet zo slecht deden. Regelmatig zag ik Hoite en Patrick en Inga. Ik wist dat we het dan niet slecht deden. Maar ik wilde me daar niet te veel mee bezig houden. Goed op elkaar letten was even belangrijker. Na het biken moesten we 3 km rennen.
Op een gegeven moment hoorde ik een kreet van Maartje. En ik was even bang dat ze door haar enkel was gegaan. In plaats daarvan had ze haar scheenbeen opengehaald. Niet minder pijnlijk maar als een echte oud militair beet ze zich erdoorheen. Kijk, karakter. Bij het wisselpunt toch maar een pleister erop gedaan want het begon toch wel te bloeden. Snel weer op de bike en daarna moesten we steppen. We lagen op dat moment 4de of 3de en we wisselden steeds het stuivertje met Inga en Patrick ( Dutch Adventure 2).
Het weer begon een beetje om te slaan en ik dacht: “ Ojee…. Als we de kaarten maar een beetje heel kunnen houden als we straks bij het kanoën de cp’s moeten intekenen.” Aangekomen bij de kano’s zagen we Hoite ook zitten. Ik zag aan de steps dat we 4de waren. Wie ligt er dan voorop? Ik ging er blind vanuit dat dit Henk en Wodi waren (Dutch Adventure 1). We hadden de punten sneller ingetekend dan Inga en Patrick en dus lagen we als 3de in het water. Maar peddelen was onze zwakke punt. De ene kant ging steeds goed maar de andere kant gingen we steeds zigzaggen. Ik zat achteraan en probeerde door extra slagen toch de boot op koers te houden. Ondertussen was het harder gaan regenen en ik was blij dat we net voor de bui de punten hadden ingetekend.
Bij het 2de punt kwamen we Hoite tegen en hij zei dat de knijper weg was. Voor alle zekerheid ging Maartje toch kijken maar ook zij zag hem niet. Ik ging vervolgens ook nog kijken samen met Inga, die ondertussen ook aan was gekomen. Net op het punt dat we het opgaven zag ik iets oranje in het hoge gras liggen. En ja hoor daar lag hij. Nadat ik de knijper aan het touwtje had gehangen gingen we snel weer verder. Ondertussen ging het ook harder waaien en we hadden moeite om het tempo hoog te houden. Bij het volgende punt zagen we het 1ste team terug komen. Verrek: dat waren geen Henk en Wodi maar het Survivalteam. Bij het volgende punt zei ik: “He…. De volgende keer wel de knijper laten hangen he 😉 !” Hans: “Welke knijper? Die hing er niet!” Dus vertelde ik hem dat ik hem gevonden had en dat hij hem dus nog kon knippen. We gingen verder naar het volgende punt waar we ineens Hoite kopje onder zagen gaan. Hahaha, dat ik dat bij hem nog mag meemaken. Ik verzachtte de pijn een beetje door te zeggen dat ik de knijper had gevonden. Met z’n drieën (team Salomon, Dutch Adventure 2 en wij) voeren we terug naar het wisselpunt. Hoite moest nog dat ene punt halen en we lagen iets voor op Inga en Patrick. Dus we lagen nu fictief 2de……. Ik begon het tempo op te voeren zodat wat uit konden lopen….. en dat werkte. Het 5de team kwam ons tegemoet en dat waren Henk en Wodi…… ik schatte dat we een kleine 20 min voor op hun lagen. Door te tellen hielden we het tempo zo hoog mogelijk en als 2de kwamen we aan bij het WP. Ik vertelde al tegen Maartje: dit wordt sowieso een top 5 notering.
Aankomst met de kano als 2de
Snel met de step terug naar onze fietsen. Snel nog even met pijl en boog op de kop van de teddybeer geschoten en daarna op de fiets. Echter bij het 2de punt zaten we lang te zoeken naar de knijper waardoor Inga en Patrick weer dicht bij ons waren. We voelden de druk nu echt opkomen. Bij het volgende punt zagen we team 1: Team survival. Kijk: de boel ligt nu heel dicht bij elkaar. En ja hoor: bij het volgende punt kwamen ook nog team Salomon erbij. Dus alles lag op secondes van elkaar. Echter Salomon had een andere routekeuze gemaakt en team survival maakte een logistieke fout waardoor we als 1ste weer terug waren bij het laatste WP. Laatste etappe lopen……. Op 1,2 min voor op team Survival. De druk werd steeds hoger en Maartje kreeg steeds meer vleugels met de gedachte dat we wel eens konden gaan winnen. Zou toch een mooi verjaardagscadeau zijn. Bij een CP moesten we kompas schieten en onderweg zouden we 3x moeten knijpen. Riskante opdracht. Dus we kozen ervoor om dit secuur en rustig te doen. Team Survival kwam erbij maar die gooide het tempo omhoog. Te hoog want ze misten 2x het knijpertje. Maartje had ze perfect gevonden en als een echte militair sneaky geknipt. Nog 1 punt en dan naar de finish.
Op de terugweg zag ik team Survival weer dezelfde weg terug gaan en ik dacht:” Die gaan alsnog die 2 punten zoeken” Wij renden door en we probeerden de makkelijkste route te lopen over asfalt en net 500 meter verder kwamen we team Survival weer tegen. Ik pakte Maartjes hand en we wilden harder rennen maar de lange benen van team Survival haalden ons in. Ach: 2de plaats is ook heel mooi!
Bij de finish kregen we echter te horen: “Nog een bonus etappe. Of lopen of fietsen” Bagger: dan maar fietsen aangezien het lopen net even veel energie had gekost. We waren weer als eerste weg maar werden weer snel ingehaald door team Survival. Bij het enige punt die we moesten knijpen lagen ze 1,2 minuten voorop. Er vanuit gaande dat dit de laatste etappe was wilde ik alles of niets doen. Ik pakte het sleepkoortje en maakte dat vast aan de fiets van Maartje. Zag de “angst” in de ogen van Maartje. Dit was natuurlijk ook nieuw voor haar. Deze race was tenslotte pas haar 2de Adventure race. Ik probeerde haar gerust te stellen dat het een hulpmiddel is. Ik voerde het tempo op. Ik zag in de verte dat het Team Survival het tempo omlaag deed. Ze dronken wat en reden rustig verder. De afstand was een kleine kilometer. Onderweg zagen we Inga en Patrick ons tegemoet komen. Tijd verschil??? Max 5 min. Nog meer gas erop. Ik begon te hijgen, het mulle zand hielp ook niet maar we wilden per se het team voor ons inhalen. Zo’n 2,5 km voor de finish hadden we ze bijgehaald en op max tempo haalden we ze in. Maartje kon het tempo goed bij houden en samen gooiden we alles eruit en verzuurd kwamen we als 1ste aan. Yes gewonnen!!! Joepiee.
“Huh mensen, jullie kunnen ook de andere bonus etappe doen!. Zijn ook 3 bonuspunten”…….. En we dachten: “#$@^%#@#@%$@#@!” Maar veel keuze hadden we niet. Het andere team kwam ook al en dus moesten we de knop omzetten. Zal in Auenland ook vaak genoeg moeten gebeuren. Dus verzuurd gingen we starten met, hopelijk, de laatste etappe. Het was weer een google earth kaart met daarop een gele lijn. Ergens op die gele lijn waren drie knijpers. Ik besloot om niet over de lijn te lopen maar via de weg eerst naar het eindpunt te lopen. Was korter dan heen en weer over die gele lijn. Aangekomen op het “eindpunt” vonden we de eerste. We liepen vervolgens over de gele lijn terug. Team Survival lag zo’n 2 min achter ons en ze sleepten elkaar met het touwtje. Die gingen dus ook alles of niets doen. Weer 2 min later zagen we Inga en Patrick….. Geen fouten maken dus. We vonden de andere 2 punten moeiteloos en renden in een euforie terug naar de finish…….. we waren klaar…… of niet????? Na 3 x dubbelcheck waren we echt klaar en wisten we: we hadden gewonnen. Wat een prestatie van Maartje om zo te winnen. Amper kunnen trainen door haar verbouwing thuis en toch winnen. Best een leuk verjaardagscadeau.
Inga en Patrick werden uiteindelijk 2de overall wat ook super was. Wodi en Henk werden 2de bij de mannen ondanks hun grote fout in het begin. Ze hebben maar liefst 28 km te veel gefietst. Dus echt knappe prestatie.
Sponsoren bedankt: Bike2Build, Duursport.nl, Fusion, Inov-8, Outdoor-pro, STATE-training en Zero Cinq.
2,300 totaal aantal vertoningen, 1 aantal vertoningen vandaag
by 