Bronckhorst AR (Bronckhorst, oktober 2014) – verslag Renate
AR Bronckhorst 2014
De adventure race waar ik al een lange tijd naar uitkeek! Racen met Wout, daar had ik veel zin in! Afgelopen jaar tijdens de Lycian Challange in Turkije, hadden we afgesproken om samen de 24uurs race in Bronckhorst te gaan doen. Zo gezegd zo gedaan. Ik wist dat dit een gave race zou worden. Wout en ik zijn wel een beetje het zelfde. Allebei zijn we dieseltjes, houden niet van zwemmen en dag 2 in Turkije was voor ons een ramp, dat schept dus mooi een band. De zenuwen gierden al een paar dagen door mijn lijf, spullen inpakken, materiaal op orde maken, voeding uitzoeken en de laatste spullen halen voor het navigeren. Dat was al een uitdaging op zich. Wout zou deze race navigeren. Ik zou het mezelf dus nooit vergeven als ik met een verkeerde stift of boeklon aan kwam zetten. Het resultaat: 4 stiften, 2 rollen boeklon en een paar uur door de stad slenteren.
Zaterdag rond half 12 kwam ik aan in Hengelo. Bij het sport centrum Aerofit. Een mooie locatie voor deze AR. Daar was Wout, wat fijn om heb weer te zien! Aangezien hij in Frankrijk woont, gebeurt dat niet vaak. Wat is hij toch enthousiast en positief! Mijn gevoel word normaals bevestigd, dat dit een erg leuke race gaat worden. We hebben even wat bij gepraat en hebben daarna ons materiaal laten checken en de kaarten ingetekend. De organisatie had voor mooie stevige kaarten gezorgd, dus de boeklon was niet nodig. (Nu heb ik tenminste nog 2 rollen voor de volgende race) Tijdens de briefing kregen we nog te horen dat we een uurtje extra de tijd kregen, door het verzetten van de klok. Of je nu 24 of 25 uur bezig bent, dat ene uurtje maakt dan ook niet meer uit.
Om 15:00 uur was de start. Ons doel voor deze wedstrijd was top 3 mixed, samen lekker racen en allebei even gesloopt over de finish komen. Hier konden wij ons allebei goed in vinden. De race begon met een aantal coördinaten die we nog moesten intekenen op de kaart. Wonderbaarlijk hoe rustig Wout bleef, beter in 1 keer goed intekenen dan verkeerd lopen. Zo daar gingen we. Hier liepen we eindelijk na al die weken voorbereiding, wat was dat een fijn gevoel! We lagen meteen al redelijk voorin in het deelnemersveld. We moesten een aantal CP’s pakken en dan naar het wisselpunt bij het zwembad. Tegen het zwemmen zag ik erg op, want ik ben niet echt bepaald een Kromowidjojo. Aangekomen bij het zwembad kregen we te horen dat er één van ons moest gaan zwemmen. De keuze was al snel gemaakt en dat werd Wout. Ik stond lekker na te zweten en te wachten in het klamme zwembad. Totdat ik erachter kwam dat ik mijn badpak nog aanhad, 25 uur sporten in een badpak, word je niet echt vrolijk van. Nou ja, Wout kwam er op de fiets achter dat hij zijn natte zwembroek nog aan had. Blijkbaar beviel dat toch goed, want hij heeft zijn zwembroek heel de race aangehouden.
We hadden prima weer tijdens de fiets etappe, droog en weinig wind. We konden zo lekker tempo maken. Toen zijn we naar het vestingstadje Doesburg gereden. Bij de kerk was het wisselpunt en vanuit daar begon er een oriëntatie loop door het stadje heen. Het tempo zat er goed in en we hebben alle CP’s kunnen vinden. Na deze loop kwamen we terug aan bij het wisselpunt en konden we onze klimgordel aandoen voor de abseil. Via de kerktorentrap zijn we naar boven gelopen en kregen we uitgelegd waar de bonuspunten lagen. Ik en Wout keken elkaar aan, ‘’ja die gaan we zeker nog mee pakken’’! Het was een mooie abseil, binnen in de kerk toren, met mooie glas in lood ramen. Daarna snel door naar de bonus punten, dit verliep snel en voor dat we het wisten zaten we op de fiets. Het begon nu donker te worden. Wij hadden met licht naar de CP’s kunnen zoeken en andere teams moesten dat nu nog in het donker doen. Hier hadden wij voordeel mee.
Na de fiets etappe kregen we een lange loop etappe door het bos. Er stond een deadline op deze etappe om voor 24:00uur het bos uit te zijn. Wij hadden hier ruim de tijd voor. Dit was een bevestiging dat we nog lekker in het deelnemers veld lagen. Ons plan was om alle CP’s te halen in deze etappe. Dit werd serieus vlammen. Het navigeren van Wout ging super, ontzettend knap hoe hij het tempo zo hoog kon houden, en dat in het donker. Deze etappe was lang, maar wel heel mooi. Wout was nog een keer flink door zijn enkel gegaan, dit zag er niet best uit. Alleen hij liep gewoon stug door. In de tussentijd had ik mijn camelbag leeg gedronken, dus mijn rugzak was lekker licht. Alleen mijn benen kregen het zwaar. Ik ben toen in het loopritme van Wout gaan lopen, zo kon ik me goed focussen. Dit werkte super. Aangekomen bij het wisselpunt kwam er weer een fietsetappe. Na een tijdje fietsen begon de vermoeidheid, dus hoppa een paar cafeïne gel snoepjes achterover werken. Dit werkte helaas maar voor even. Mijn hoofd werd alweer zwaar. Waarom?? Het is heel handig als je overal makkelijk kan slapen, maar niet als je op een fiets zit! Dus toen begon mijn standaard zinnetje, het zinnetje was Wout wel vaker zou gaan horen. ‘’Wout.. ik krijg slaap’’ Dus het werd hoog tijd om in de wind te gaan fietsen en verhaaltjes aan elkaar te gaan vertellen. Gelukkig werden het niet de bekende woordspelletjes met fruit, groente en dieren opnoemen. Het hielp goed, alleen het tempo was wel naar beneden gezakt. We kwamen aan op het volgende wisselpunt. Tot onze grote verbazing zagen we nog geen fietsen staan. Bizar, we lagen op kop in de race! We hadden tot nu toe alle CP’s en BP’s gepakt. Hier hebben we even van genoten en toen de focus weer gelegd op ons als team.
En jawel, we kregen weer een loop etappe. Deze keer hoefden we niet te navigeren, maar een route met lintjes volgen. Je zou denken, dat is fijn. Alleen met navigeren weet je tenminste hoelang je ongeveer bezig bent. Nu dus niet en ik was wel aardig klaar met het hardlopen. We kwamen uit op een punt waar we schijven om moesten schieten. We kregen 4 pogingen en 3 schijven moesten we raken. Wout had er 1 raak, alleen die ging niet om. Dus moest hij naar een CP lopen en terug. Daarna moesten we de ronde afmaken met lintjes volgen en kwamen we weer bij het schietpunt uit. Bij mij was het al helemaal geen suc6, dus ik kon ook richting de CP en terug. Daarna weer de linten volgen. Wat voelde mijn benen zwaar aan. Ik moest mezelf een beetje motiveren. Renate, je wist van te voren dat het pijn ging doen. Als alles vanzelf zou gaan, was het ook maar saai. Met deze gedachte ben ik toen maar verder gaan lopen. Terug aangekomen bij het wisselpunt, konden we nog niet terug op de fiets. Er was nog een korte loop etappe, waarbij we 5 cp’s moesten ophalen. Waarvan een aan de andere kant van een brede sloot. We hadden gekozen voor omlopen, ook al had Wout z’n zwembroek nog steeds aan. Gelukkig dat we deze beslissing hadden gemaakt, want de sloot bleek flink diep te zijn. Van 1 punt klopte het coördinaat niet. Dus waren we dit keer wel een sloot overgestoken, alleen we konden de CP niet vinden. Toen maar weer terug door de sloot. In het gezelschap van een zwemmende rat op een paar meter afstand. In het water voelde ik iets aan mijn been en ik wist niet hoe snel ik eruit moest komen! Gelukkig hadden we iets verderop de cp nog kunnen vinden.
Daarna gingen we weer fietsen. Ja hoor, en ik zat weer op de fiets. Dus het duurde weer niet lang voordat ik zei: ‘’Wout, ik krijg slaap’’. Toen een cafeïne gel naar binnen gewerkt. Alleen het beste medicijn is toch gewoon tegen de wind in rijden en wat praten. We reden terug naar ons start/finish punt. Hier kregen een briefje met coördinaten, graden en afstanden. Deze moesten we intekenen op de kaart. Onze tas met eten stond klaar, wat smaakt een banaan en een paar slokken cola toch heerlijk! Verder was er nog een man die broodjes knakworst uitdeelde, echt super! De loop etappe was begonnen, alleen konden we de eerste CP niet vinden. Erg jammer, we hadden goed gezocht. Maar we moesten toch een keer verder.
Na deze loop etappe kregen we, hoe kan het ook anders, een fietsetappe. We kwamen daar Alwin tegen. Hij zei dat de eerste CP van de loop etappe wel gewoon op de juiste plek lag. Dit was even balen dat we nu 1 CP gemist hadden. Niks aan te doen, gewoon weer lekker verder fietsen. Daar ging ik weer. ‘’Wout ik krijg slaap’’. Het was nog even volhouden. Over een uurtje zou het lichter worden. Dit was voor mij aftellen. Ik genoot er zo van, toen ik lichte stroken lucht tussen de donkere wolken ging zien. Als het licht zou worden, zou ik eindelijk over mijn slaap heen komen. Dat gebeurde ook. Aangekomen bij het volgende wisselpunt kregen we te horen dat we gingen steppen. Eindelijk even wat anders! Het werd alsnog hardlopen, want per team ging er maar 1 step mee. Voor mij was dit een zware etappe. Wout was aan het hardlopen alsof hij nog maar net bezig was. Hij was lekker aan het lopen en navigeren, net alsof het vanzelf ging. Het voelde vast anders, maar zo zag het er niet uit. Ik was echt aan het aftellen, maar dan komt er juist geen einde aan. Ik wist niet meer of het fijner was om hard telopen of om te steppen. Het deed allebei zeer. Terug gekomen, kwamen er nog 4 etappes aan. Waarschijnlijk bike, run, bike, run. Met de hoop op een etappe kanoën. Want onze benen hadden hun beste tijd wel gehad. We wisten nu ook niet meer op welke plaats we in het veld lagen. Alle teams kwamen weer bij elkaar, omdat sommige teams CP’s over gingen slaan om op tijd bij de finish te komen.
Na het fietsen waren we aangekomen bij het volgende wisselpunt. Dit was een loop etappe door het bos. Wat deden de eerste honderd meter zeer. De rest daarna eigenlijk ook. Wat deed dit pijn, benen die gewoon op zijn, echt leeg. Ik en Wout kwamen samen tot de conclusie dat we in een race nog nooit zo diep zijn gegaan. We gingen samen met pijn en moeite door. Als Wout ging hardlopen, ging ik mee. Wat een doorzettingsvermogen heeft hij. Wout baalde nog even van een CP die we beter in een andere volgorde hadden kunnen lopen. Ik maakte me er zelf niet zo druk om, omdat ik het al zwaar genoeg had met mezelf. Ik vond het al heel knap dat hij constant, 23 uur lang met zijn neus op de kaart zat. Hij kon dit in mijn beleving snel van zich afzetten, daar was ik erg blij mee. Er leek geen einde te komen aan deze etappe. Dit werd mentaal erg zwaar. Proberen om gefocust te blijven en in Wout zijn loopritme te blijven lopen. Ik probeerde mezelf steeds flink voor de gek te houden. Ach Renate, geniet nog even van die paar uur dat je buiten bent. Het laatste stuk nog even lekker door het bos rennen, dacht ik. Het werkte gelukkig. We konden nog in een vrij constant tempo doorlopen. We hadden nog steeds maar 1 CP gemist, dus het ging nog heel goed. We lagen verder nog goed op het tijdsschema.
Toen was er nog een korte fiets etappe. Helaas was er 1 CP weg gehaald door een grapjas zonder hobby. Hierdoor hadden we wat tijd verloren door het zoeken. We kwamen steeds meer deelnemers tegen, nu wisten we echt niet meer hoe we in het veld lagen. Na het fietsen was er nog één laatste etappe. We hadden nog 3 kwartier. Binnen die tijd moesten we minimaal 2 CP’s halen. Toen we de kaart zagen, was dit flink schrikken. De CP’s lagen erg ver weg van de finish. Gelukkig kregen we nog een lijst met coördinaten voor andere CP’s. Deze lagen een stuk dichter bij. We gingen voor 3 CP’s, dit zou wel te doen zijn. De eerste 2 hadden we vrij snel. We hadden nog een kwartier over voor de 3e CP, dat was ongeveer 3 km lopen. We waren het er samen snel over eens, dat we deze CP niet meer gingen pakken. Dit was het risico niet waard. Als we te laat over de finish zouden komen kregen we meteen 3 CP’s aftrek. Een eindsprint met deze benen ging hem ook niet meer worden. We hadden in deze race alles gegeven. We mochten zeker tevreden zijn met wat we hadden gepresteerd. Dus zijn we terug gegaan richting de eindstreep. Bizar, zit je zolang in een wedstrijd, is het bijna voorbij. Wat geweldig! Zo een mooi moment, met al die vrijwilligers, blije mensen en deelnemers aan de finish. Een finish met een mooi voldaan gevoel. We hadden er echt alles uitgehaald wat erin zat, constant in beweging gebleven, snel gewisseld op de wisselpunten. Wout die super heeft genavigeerd. Wat een doorzetter. Hij heeft me er echt doorheen gesleept, zonder dat hij het misschien doorhad. Wat een Teamwork!
Daarna volgde de prijsuitreiking. Daar zaten dan 2 blije eikeltjes aan een heerlijke maaltijd, die de organisatie verzorgde! Na de uitreiking van de 6 uurs race, kwam de uitreiking van de 24uurs. Spannend! Op de 3e plaats kwam team Wilgenwaard. Toen dacht ik dat we net buiten het podium hadden gegrepen. Want bij team Wilgenwaard lag het tempo in de laatste etappe enorm hoog. ‘’ De tweede plaats, Dutch Adventure’’ Wat?? Wij?? Ik en Wout keken elkaar aan, wat ontzettend mooi!! De eerste plaats was voor Survivalteam.nl. Wat een geweldige prestatie van de mannen!
Ik kan echt terug kijken op een zeer geslaagde race. De organisatie van de race zat goed in elkaar. Al die leuke vrijwilligers die er met veel plezier waren. Ze hebben het super gedaan. Van de race in goede banen leiden tot het broodje knakworst midden in de nacht. De vrijwilligers op de wisselpunten en dat jonge meisje wat midden in de nacht aan het helpen was, en de volgende dag weer bij de finish stond. Wat een topper, ik hoop dat ze later ook AR’s gaat doen! Organisatie bedankt en ik hoop dat er in 2015 een mooi vervolg komt! Wout, nogmaals bedankt voor deze mooie race! Safety Pro en Zero Cinq, bedankt voor de support en de kleding.
1,190 totaal aantal vertoningen, 1 aantal vertoningen vandaag
by 